Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος, σήμερα Σάββατο 12 Απριλίου χοροστάτησε στην ακολουθία του Όρθρου και τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Κοιμητηριακό Ναό του Αγίου Λαζάρου Φαρσάλων. Στο πλαίσιο της πανηγυρικής αυτής ημέρας, ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε θεολογική ομιλία με επίκεντρο τη σημασία της Ανάστασης του Λαζάρου. Με λόγο καρδιακό και εμπνευσμένο, ανέδειξε το βαθύτερο πνευματικό περιεχόμενο της εορτής και την αναστάσιμη προοπτική που προσφέρει στην ανθρώπινη ύπαρξη.
“Η σημερινή μας εορτή, αδελφοί μου, πράγματι εορτή για το γένος των ανθρώπων, σηματοδοτεί και την παρουσία μας εις τον Ναό και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Το κεντρικό νόημα της σημερινής εορτής της Αναστάσεως του Λαζάρου, είναι ακριβώς αυτό όπως εξυμνείται και μας το περιγράφει το απολυτίκιο. “Την κοινήν Ανάστασιν προτού Σου Πάθους πιστούμενος”, μας πιστοποιεί ο Θεός με την Ανάσταση του Λαζάρου τη δική μας Ανάσταση, την κοινή Ανάσταση των ανθρώπων.
Και βέβαια το απολυτίκιο είναι καταγεγραμμένο από τους υμνωδούς, μέσα στην πνευματική, καρδιακή εμπειρία και κατάσταση την οποία έχουν, εν Αγίω Πνεύματι, όπου ζουν αυτό το γεγονός της εσχατολογικής καταστάσεως των ανθρώπων, όπως ακριβώς μας διασώζεται στον πολύ ωραίο διάλογο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την αδελφή του Λαζάρου, όταν εκείνος πλέον ευρίσκεται τέσσερις ημέρες εις τον τάφο και ο Χριστός από τις περιοχές της Γαλιλαίας και της Ιεριχούς, ανεβαίνει στη Βηθανία, όχι για να θεραπεύσει τον Λάζαρο, όπως ήθελε η Μαρία, αλλά για να αναστήσει τον Λάζαρο.
Τον τετραήμερο νεκρό, ο οποίος ευρίσκεται εντός του μνημείου. Από την πρώτη στιγμή της συναντήσεως και της Μάρθας και της Μαρίας, των αδελφών του Λαζάρου με τον Κύριο, μέσα στον πόνο τους και στη θλίψη τους, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας καταγράφει στην αρχή του Ευαγγελίου, είναι το 11ο κεφάλαιο στον πρώτο στίχο, ότι η Μαρία λέγει είναι αυτή η οποία έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με μύρα και τα σκούπισε με τα μαλλιά της.
Αυτό βέβαια σαν γεγονός έγινε μετά από την Ανάσταση του Λαζάρου. Ήταν ευχαριστήρια αυτή η πράξη της Μαρίας προς τον Κύριό μας, που ανέστησε τον Λάζαρο. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όμως, το καταγράφει στην αρχή ως πρόλογο για να μας εισαγάγει στο γεγονός. Όταν ο Χριστός, λοιπόν, ανέρχεται εις τη Βηθανία, πρέπει να πάρετε να διαβάσετε το 11ο κεφάλαιο από τον 1ο έως τον 45ο στίχο, μια πολύ ωραία αφήγηση του Ευαγγελιστού Ιωάννου, για όλα τα γεγονότα της πορείας του Χριστού με τους μαθητές Του προς τη Βηθανία.
Την απορία του Θωμά, όταν τους λέγει ο Χριστός ότι θα πάμε προς τα Ιεροσόλυμα και τους είχε πει, διότι ο Λάζαρος, ο φίλος ημών κεκοίμηται, εκείνοι νόμιζαν ότι ο Λάζαρος κοιμάται μετά από την ασθένειά του, γιατί είχαν στείλει ανθρώπους οι δύο αδελφές στον Κύριο για να τον ενημερώσουν ότι ο Λάζαρος ασθενεί και να πάει για να τον θεραπεύσει. Εκείνος παραμένει ακόμη δύο μέρες κάτω, εκεί που ευρίσκετο, μέχρι να φύγει από τη ζωή ο Λάζαρος, γιατί όπως είπε εκείνος, ο θάνατός του, ή μάλλον η ασθένειά του δεν είναι προς θάνατον, αλλά είναι για να δοξαστεί ο Υιός του Θεού, ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή να επιβεβαιώσει τη θεϊκή παρουσία Του, ανάμεσα στις αδελφές του Λαζάρου και στους ανθρώπους και στους μαθητές Του κυρίως.
Όταν ανεβαίνουν στον δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα που τους λέγει ότι ο Λάζαρος πέθανε, με απορία ο Θωμάς λέγει άντε να πάμε και εμείς, να πεθάνουμε και εμείς μαζί του, γιατί οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήθελαν να συλλάβουν τον Ιησού και να Τον θανατώσουν και κατά συνέπεια φοβούνταν και οι μαθητές γι’ αυτό το γεγονός.
Η συνάντηση πρώτα της Μάρθας και μετά της Μαρίας με τον Κύριό μας, είναι πολύ αποκαλυπτική για να κατανοήσουμε το νόημα της εορτής, της εορτής αυτής της μεγάλης, της επιβεβαιώσεως, της Αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους.
Ο Χριστός, η Μαρία λέγει με θλίψη στον Κύριο ότι αν ήσουν εδώ ο αδελφός μας δεν θα πέθαινε και Εκείνος της λέγει ότι εγώ είμαι η Ανάστασις και η Ζωή.
Της λέγει ότι ο αδελφός σου θα αναστηθεί και εκείνη βέβαια, επειδή γνώριζε τις Γραφές και μελετούσαν μαζί με τον αδελφό και την αδελφή της, πίστευε στην Ανάσταση, επίστευε στην Ανάσταση, αλλά εν τη εσχάτη ημέρα, εσχατολογικά δηλαδή, όπως γράφει μέσα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και ο Χριστός της επιβεβαιώνει ότι ξέρεις, εγώ είμαι η Ανάστασις και η Ζωή και ο πιστεύων εις εμέ θα αναστηθεί και πραγματοποιεί την Ανάσταση του Λαζάρου.
Δεν τον ανέστησε γιατί ήταν φίλος Του, γιατί ο Θεός δεν κάνει ιδιοτελείς πράξεις στη ζωή του κόσμου και στη ζωή της ιστορίας. Δεν Τον συνέχει αυτή η ιδιοτέλεια που έχουμε εμείς και το όφελος που θέλουμε να αποκομίσουμε ή πολλές φορές, ο συναισθηματισμός τον οποίον έχουμε, είναι και αυτό ξέρετε μια δαιμονική κατάσταση, το συναίσθημα του ανθρώπου, γιατί δεν τον οδηγεί πάντοτε σωστά.
Γι’ αυτό και το γεγονός της εορτής, πέρα από τα δικά μας, κοσμικά θέλω και τις επιθυμίες και τα συναισθήματα, είναι η Ανάσταση του ανθρώπου.
Η Ανάσταση του Λαζάρου σηματοδοτεί την Ανάσταση του ανθρώπου, την κοινή Ανάσταση, μας επιβεβαιώνει ο Χριστός.
Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάσταση. Εάν δεν πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάσταση, προσέξτε: Οι αδελφές χαίρονται φυσιολογικά. Η Μαρία σε κάποια δεδομένη στιγμή πάει και πλένει τα πόδια του Κυρίου με μύρα και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Και αυτό, ένα συναίσθημα είναι. Οι άνθρωποι, οι μαθητές και οι άνθρωποι που είδαν την Ανάσταση του Λαζάρου δόξασαν τον Θεό. Θα το κάναμε κι εμείς, αν ήμασταν παρόντες. Φυσιολογικά είναι αυτά.
Όταν βλέπεις αυτό το γεγονός μπροστά σου να πραγματοποιείται, να εξελίσσεται, όταν έχεις ένα τετραήμερο νεκρό που βγαίνει από τον τάφο και μάλιστα όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ήταν δεμένος με τα σάβανά του και ο Κύριος είπε λύστε τον και αφήστε τον, λέγει, να πάει στο σπίτι του. Φυσιολογικό είναι, αυτός ο οποίος πραγματοποίησε αυτό το γεγονός να τον τιμήσουμε και να τον δοξάσουμε. Όμως, πέρα από αυτά, ή αν θέλετε και το τελευταίο για να μην το λησμονήσω, το γεγονός αυτό δημιούργησε έχθρα στους Γραμματείς, στους Φαρισαίους και σκέφτονταν τώρα επιβεβαιωμένα πώς θα συλλάβουν τον Ιησού για να Τον θανατώσουν μετά από την Ανάσταση του Λαζάρου.
Αυτά είναι όλα ανθρώπινες καταστάσεις, σχέσεις, παρουσίες του ανθρώπου ενώπιον του Θεού. Όμως, μέσα από αυτά, εμείς πρέπει να μείνουμε στο γεγονός, στην εορτή. Και η εορτή είναι αυτό που είμαστε όλοι εμείς εδώ, που τελέσαμε τη Θεία Λειτουργία και θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε ενώπιον του Θεού πέρα από το συναίσθημά μας. Αλλά να δεχόμαστε την παρουσία του Θεού οντολογικά εις τη ζωή μας. Οντολογικά, πως ο Θεός θα Του επιτρέψουμε να αλληλοπεριχωρείται μαζί μας, πώς θα πιστέψουμε τον Θεό, πώς θα πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάστασις.
Εάν πιστέψουμε ότι ο Χριστός μας είναι η πηγή της ζωής και της Αναστάσεώς μας, τότε πράγματι θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το μυστήριο της παρουσίας του Θεού, το μυστήριο της Αναστάσεως του Λαζάρου ως προϋπάντηση της δικής μας Αναστάσεως.
Και εμείς βρισκόμαστε εδώ στο ναό του Αγίου Λαζάρου, στο κοιμητήριο των Φαρσάλων και έχουμε και τους κεκοιμημένους αδελφούς μας. Που και εκεί με το συναίσθημά μας πάμε, θα τους ανάψουμε το καντήλι, το κερί, να τους πάρουμε λουλούδια, να τους καθαρίσουμε τον τάφο.
Πολύ όμορφα, πολύ όμορφα. Πιστεύουμε ότι ο πατέρας μας και η μητέρα μας και ο αδελφός μας και ο συγγενής μας θα αναστηθεί; Κάναμε κρίση της πίστεώς μας, αναρωτηθήκαμε πόσο δυνατή είναι η πίστη μας, ώστε αυτό το οποίον η Εκκλησία διδάσκει και η Εκκλησία προσφέρει και εξαγγέλλει στους ανθρώπους την Ανάσταση, δηλαδή θα μπορέσουμε να την πιστέψουμε, για να τη γευθούμε και τώρα στη ζωή μας, αλλά και στην κοινήν Ανάσταση των ανθρώπων. Αυτή είναι η εορτή η σημερινή.
Αυτό μας φέρνει ο Θεός ανάμεσά μας. Μας επιβεβαιώνει ότι είναι ο Δημιουργός Θεός.
Γιατί είναι ο Δημιουργός Θεός, γιατί ανέστησε την κόρη του Ιαείρου μόλις είχε πεθάνει, γιατί ανέστησε τον γιο της χήρας της Ναΐν, κατά την κηδεία του για να τον θάψουν. Αλλά ανέστησε και τον τετραήμερο Λάζαρο! Για να θυμηθούμε τι λέγει η Μάρθα εις τον Κύριο, όταν είπε να τραβήξουν τον λίθο από τον τάφο, όταν Του λέγει “Κύριε, ήδη βρωμᾷ τεταρταῖος ἐστι”, στις τέσσερις ημέρες στον τάφο, αρχίζει και μυρίζει, και ο Θεός με τον Λόγο Του αναδημιουργεί τον Λάζαρο.
Γιατί όντως η σήψη είχε αρχίσει. Τα ζωτικά όργανα που είναι και ευαίσθητα του ανθρώπου, σ’ αυτά είχε αρχίσει η σήψη. Άρα με τον Λόγο Του, ο Θεός, ο Κύριός μας Χριστός, μας έδειξε ότι είναι ο Δημιουργός του κόσμου, όπως τότε στην Παλαιά Διαθήκη, είπε και εγενήθησαν, και τώρα εκεί μπροστά στον τάφο του Λαζάρου, μόνο με τον λόγο αναπλάθονται τα όργανα και επαναφέρεται η ζωή μέσα εις τον Λάζαρο και μας τον προσφέρει αναστημένο.
Αυτό λοιπόν, αδελφοί, καλούμαστε να πιστεύσουμε και να εμπιστευθούμε τον Θεό, ότι είναι ο Κύριος, ο Δημιουργός, ο Θεός μας, ο οποίος προσφέρεται για τη σωτηρία μας. Ανασταίνει τον Λάζαρο και όλους εμάς και πορεύεται προς το Πάθος και τον σταυρικό θάνατο, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας όμως. Όχι για Αυτόν. Για μας πάει. Μας προειδοποιεί και μας προεικονίζει την Ανάσταση, αλλά μας επιβεβαιώνει ότι για να γίνει η Ανάστασις, θα πρέπει να υπάρξει Πάθος, θα πρέπει να υπάρξει θάνατος, Σταυρός, θυσία, αγαπητική σχέση μεταξύ Θεού και των ανθρώπων και των ανθρώπων μεταξύ τους.
Εύχομαι, καλή Μεγάλη, Αγία Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση σε όλους.
Να βιώσουμε το γεγονός της Αναστάσεως, να το πιστέψουμε και να ζούμε με αυτήν την κατάσταση της αναστημένης ζωής εις τη ζωή μας”.