Σε ανακοίνωση του Γυμνασίου Μ. Ευυδρίου επισημαίνονται τα εξής:
«Γιατί μια ιστορία που αναφέρεται μισό αιώνα πριν, στο 1955, αφορά τα παιδιά του σήμερα; και μάλιστα μια ιστορία που συνέβη σε έναν τόπο μακρινό από μας, στις ΗΠΑ;
Την Παρασκευή, 7 Μαρτίου, με μεγάλη χαρά ανοίξαμε τις πόρτες του σχολείου μας, του Γυμνασίου Μ. Ευυδρίου, σε μια συγγραφέα παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, την Χρυθάνθη Τσιαμπαλή. Αιτία ήταν το βιβλίο της με τίτλο “Ρόζα Παρκς, για μια θέση στον κόσμο”. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στην ιστορία της μαύρης μοδίστρας, Ρόζα Παρκς, που γύρω στα 40 της, όταν της ζητήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό επιβάτη, εκείνη αρνήθηκε.
Η Χρυσάνθη μίλησε στα παιδιά για το πώς εμπνεύστηκε από το ιστορικό γεγονός. Μίλησε επίσης για το πώς εργάστηκε, πώς το διαδίκτυο ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο για τη συγγραφή.
Μίλησε για τη σημασία που είχε η άρνηση της Ρόζα Παρκς και που την οδήγησε στο κρατητήριο. Για τη δίκη της, την καταδίκη λόγω του νόμου που στήριζε τον φυλετικό διαχωρισμό, την έφεση και την τελική δικαίωσή της από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Μια δικαίωση που άλλαξε τον νόμο. Μια δικαίωση που υποστηρίχθηκε από τον γενναίο επίσης Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κι από όλη την αφροαμερικάνικη κοινότητα της πόλης του Μοντγκόμερι: επί ένα χρόνο και κάτι μέρες, αρνούνταν να μπουν στα λεωφορεία και πήγαιναν στις δουλειές τους με τα πόδια, ή με ταξί που οδηγούσαν άτομα της κοινότητάς τους, με μικρό αντίτιμο. Επί ένα χρόνο, το μποϊκοτάζ τσάκισε τα έσοδα των λεωφορείων και έκανε όλους να αναγνωρίσουν τη δύναμη που έχει η αλληλεγγύη και το αίσθημα του ανήκειν. Και η πίστη στον αγώνα.
Ακτιβίστρια η Ρόζα από νωρίς, με έναν παππού που της είχε μάθει να σκέφτεται ελεύθερα. Χρόνια αργότερα, όταν ρωτήθηκε αν ήταν πολύ κουρασμένη από τη δουλειά της, και γι αυτό τον λόγο δεν σηκώθηκε, εκείνη απάντησε ότι ήταν κουρασμένη πολύ. Κουρασμένη να υποχωρεί.
Ευχαριστούμε πολύ την Χρυσάνθη που μας τίμησε με την παρουσία της στο σχολείο μας. Την ευχαριστούμε επίσης για την απλότητα με την οποία προσέγγισε τα παιδιά, τον ειλικρινή τρόπο που τους μίλησε, και κυρίως για τη ματιά της που μας φέρνει μπροστά μας ξανά το σκοτάδι του ρατσισμού και τη δύναμη της αντίστασης».