Σήμερα, 17 Ιανουαρίου η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Αντωνίου.
Ο άγιος Αντώνιος, ο οποίος θεωρείται «ιδρυτής του μοναχισμού» υπήρξε μέγας αθλητής του πνευματικού στίβου και θριαμβευτής στους αγώνες εναντίον της πλάνης, της αμαρτίας, του διαβόλου και των πολυμόρφων παθών.
Ο βίος του, που συνεγράφη από έναν άλλον μέγα, τον σύγχρονό του άγιο Αθανάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας, είναι υπερθαύμαστος και αξιοζήλευτος. Η μελέτη του πρέπει να αποτελή εντρύφημα όλων εκείνων, οι οποίοι ποθούν να βιώσουν το μεγαλείο της κατά Χριστόν ζωής.
Ο βίος του
Ονομαστός χριστιανός ασκητής της Αιγύπτου και θεμελιωτής του μοναχικού βίου στην Ανατολή, ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε γύρω στο 250 π.Χ στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, από γονείς εύπορους και ευλαβείς.
Έζησε στα χρόνια ρωμαίων αυτοκρατόρων, όπως ο Διοκλητιανός (284-305), ο Μαξιμιανός (285-305) και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Από την παιδική του ηλικία ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης και έδειξε ενδιαφέρον για τη λατρευτική ζωή της εκκλησίας.
Σε ηλικία 20 ετών έχασε και τους δύο γονείς του. Έξι μήνες αργότερα μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, υπακούοντας στην ευαγγελική περικοπή του πλούσιου νεανίσκου, και αποσύρθηκε σε σπήλαιο της ερήμου, όπου έζησε ασκητικό βίο για 25 συναπτά έτη.
Η φήμη του διαδόθηκε σύντομα στις τοπικές εκκλησίες, πολλοί δε χριστιανοί κατέφευγαν στην ίδια περιοχή για να ασκητεύσουν και να ακούσουν τη διδασκαλία του.
Το έτος 311, κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Μαξιμίνου (307-313), κατήλθε στην Αλεξάνδρεια, για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει τους πιστούς της τοπικής εκκλησίας.
Όταν έπαυσε ο διωγμός, ο Άγιος Αντώνιος επανήλθε στην έρημο.
Αισθανόταν, όμως, ενοχλημένος από την παρουσία πολλών πιστών που πήγαιναν να τον συναντήσουν κι έτσι αναζήτησε ένα νέο καταφύγιο στο όρος Κολξίμ της Ερυθράς Θάλασσας.
Κι εκεί, όμως, προσέρχονταν πολλοί χριστιανοί για να λάβουν την ευλογία του και να θεραπευτούν. Η φήμη του έφθασε μέχρι και τα υψηλά κλιμάκια της αυτοκρατορίας.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος και γιοι του, Κωνστάντιος και Κώνστας, είχαν τακτική αλληλογραφία μαζί του και τον συμβουλεύονταν για διάφορα θέματα.
Κατά τη διάρκεια του ασκητικού βίου του δεν άλλαξε ποτέ ένδυμα, ούτε έπλυνε το σώμα ή τα πόδια του με νερό.
Δίδασκε τους μαθητές του να μη θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μη νομίζουν ότι επειδή απέχουν από τα κοσμικά αγαθά, στερούνται κάτι αξιόλογο.
Το να αφήνει κανείς τα επίγεια αγαθά, έλεγε, είναι σαν να καταφρονεί μία δραχμή από χαλκό, για να κερδίσει εκατό χρυσές.
Τόνιζε ότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πρόσκαιρος συγκρινόμενος προς την αιώνια ζωή και ότι δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών, τα οποία δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας, αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, δηλαδή της φρόνησης, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της συνέσεως και της αγάπης.
Ο Άγιος Αντώνιος, ο επονομασθείς από την εκκλησία Μέγας, κοιμήθηκε το 356 σε ηλικία 105 ετών, έχοντας απόλυτη σωματική και πνευματική υγεία.
Λίγο πριν από την αποδημία του χάρισε στους δύο πιο διαπρεπείς μαθητές του, τον Σεραπίωνα και τον Μέγα Αθανάσιο, τα μοναδικά του περιουσιακά στοιχεία, ένα χιτώνιο και δύο μηλωτές (προβιές).
Σύμφωνα με την επιθυμία του, ο τόπος της ταφής του παρέμεινε μυστικός. Αργότερα, τα λείψανά του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια επί Ιουστινιανού (561) και από εκεί το 635 στην Κωνσταντινούπολη.
Τον 11ο αιώνα τα παρέλαβε ένα γάλλος ευγενής, ονόματι Ζοσλέν, ο οποίος τα εναπόθεσε στο Αββαείο του Αγίου Αντωνίου, στην ομώνυμη πόλη της Ν.Α. Γαλλίας (Saint-Antoine-l’Abbaye), όπου βρίσκονται σήμερα.
Στη Δυτική παράδοση, ο Άγιος Αντώνιος είναι προστάτης των πασχόντων από δερματοπάθειες, των νεκροθαφτών, των καλαθοπλεκτών και των ψηκτροποιών και τον τιμούμε αύριο 17 Ιανουαρίου.
Το συγκλονιστικό θαύμα σε μοναχό που έπασχε από καρκίνο
Στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Καστανιά Σερβίων στη θέση Σιάπκα υπάρχει ένας μοναχός εν ονόματι Ευσέβιος, ο οποίος βίωσε ένα συγκλονιστικό θαύμα στη μονή.
Ένας συγγενής του μοναχού Ευσέβιου, αφού διαπίστωσαν οι γιατροί μετά από εξετάσεις ότι πάσχει από καρκίνο βαριάς μορφής, τα παράτησε όλα και πήγε στο μοναστήρι του Aγίου Αντωνίου.
Το μοναστήρι αυτό έχει μια ιδιαιτερότητα. Δίπλα ακριβώς στο Καθολικό του ναού και σε συνέχεια με αυτόν , επικοινωνoύσε με μια πόρτα, εκεί βρισκόταν ένα δωματιάκι με αλυσίδες. Εκεί τα παλιά τα χρόνια πήγαιναν τους ασθενείς από ψυχικά νοσήματα για να γιατρευτούν και έδεναν με τις αλυσίδες αυτές όσοι ασθενείς θεωρούνταν επικίνδυνοι, ανάλογα με την ασθένεια τους.
Οι αλυσίδες υπάρχουν ακόμη και σήμερα.
Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, τα παράτησε όλα και αφού πήγε στο μοναστήρι, κάθε μέρα δενόταν με τις αλυσίδες από το πρωί μέχρι το βράδυ και έκανε συνεχείς προσευχές και παρακλήσεις για την υγεία του.
Αφού πέρασαν δεκαπέντε ημέρες ο άνθρωπος ένιωσε καλύτερα. Έφυγε και επέστρεψε στους γιατρούς και ζήτησε εξετάσεις.
Οι γιατροί του είπαν ότι τα ταμεία δεν θα τον καλύψουν, καθώς ο χρόνος που μεσολάβησε ήταν λίγος για να δικαιολογείται νέα εξέταση.
Με δικά του έξοδα έγιναν οι νέες εξετάσεις και τον βρήκαν καθαρό από την αρρώστια, ο Άγιος Αντώνιος είχε κάνει το θαύμα του λέει ο μοναχός Ευσέβιος!