Το αν πετάμε τα τυριά με μούχλα ή όχι εξαρτάται από τον τύπο του κάθε τυριού και το πόση υγρασία έχει.
Κανένας δεν θέλει να πετάει φαγητό, ειδικά σε τόσο δύσκολες εποχές που το να αγοράσει κανείς ακόμα και ένα καρβέλι ψωμί είναι οικονομική πρόκληση για κάθε νοικοκυριό.
Ας πάρουμε παράδειγμα ένα κομμάτι τυρί, όπως ένα τσένταρ, το οποίο έχει μόνο ένα κομμάτι μούχλα πάνω του. Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Το πετάμε ή φτιάχνουμε ένα σάντουιτς με το υπόλοιπο μισό;
Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν μερικά τυριά που δεν χρειάζεται να πεταχτούν. Αλλά για να καταλάβουμε ποια είναι αυτά, πρέπει πρώτα να κάνουμε μια ενδοσκόπηση στην παρασκευή των τυριών.
Η παραγωγή των τυριών γίνεται από γάλα και αλάτι και τα λεγόμενα “καλά” βακτήρια βοηθούν στην διάσπαση του γάλακτος – κάποιες φορές μαζί με ένα ένζυμο που ονομάζεται πυτιά – για να βοηθήσει το γάλα να πήξει.
Αυτά τα μικρόβια συνεχίζουν να είναι ενεργά και μετά το σχηματισμό του τυριού, οδηγώντας μερικές φορές σε μπλε, λευκή ή γκρι μούχλα στην επιφάνεια του τυριού, όπως στην περίπτωση του ροκφόρ.
Με πιο απλά λόγια, εξαρτάται από την υγρασία του τυριού το πόση μούχλα θα σχηματίσει. Για αυτό σκληρά και ημίσκληρα τυριά, όπως το ελβετικό ή η παρμεζάνα, δεν μπορούν να αναπτύξουν πολλή υγρασία, οπότε μπορείτε απλά να κόψετε τα μουχλιασμένα μέρη και να φάτε το υπόλοιπο, αφού η μούχλα πιθανότατα δεν έχει εξαπλωθεί σε όλη την επιφάνεια του τυριού. Απλά δώστε προσοχή να μην αγγίξετε τη μούχλα με το μαχαίρι σας!
Αλλά δεν ισχύει το ίδιο με μαλακά τυριά, όπως το Camembert και το Brie, που παρασκευάζονται με μύκητες μούχλας και που συνιστάται να πετιούνται εάν σχηματίσουν περαιτέρω μούχλα. Το ίδιο ισχύει και για τα τυριά με πολύ υψηλά ποσοστά υγρασίας και πολύ μαλακά, όπως τυρί κρέμα ή τυρί κότατζ, τα οποία μόλις εμφανιστεί μούχλα πρέπει να πηγαίνουν κατευθείαν στον κάδο απορριμάτων, όπως και τα τριμμένα τυριά ή σε φέτες.
Πηγή: cibum.gr