Πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Πενήντα χρόνια από την απαλλαγή από τις λογικές της τυραννίας. Και η εσωτερική τυραννία, η Χούντα, ίσως να μην έφευγε, αν δεν είχε συμβεί η Εθνική Τραγωδία της Κύπρου.
Η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας πρέπει να είναι γιορτή. Όχι μνημόσυνο, όπως πάμε να το κάνουμε πλέον. Γιορτή με το βλέμμα προς τα εμπρός. Όχι προς τα πίσω.
Αν ρωτήσει κάποιος τους πολίτες αν είναι ευχαριστημένοι από την ποιότητα της δημοκρατίας μας, η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντήσει αρνητικά. Για διαφορετικούς ίσως λόγους ο καθένας.
Δεν χρειάζεται να πούμε ποιες πρέπει να είναι οι μεγάλες εθνικές προτεραιότητες. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτά τα πενήντα χρόνια ήταν τα πιο ομαλά του πολιτικού βίου αυτής της χώρας και μάλλον και τα πιο τρυφηλά.
Σήμερα η κοινωνία είναι άλλη. Δεν πιστεύει σε οράματα, γιατί δεν υπάρχουν ή, πάντως, δεν λέγονται. Με την πολιτική ασχολούνται μόνο όσοι έχουν κάτι να χάσουν. Και κανένας που ελπίζει σε μία καλύτερη ζωή μέσα από την βελτίωση των συνθηκών γενικά στη χώρα. Και όχι μέσα από κάποιο ρουσφέτι ατομικά για τον ίδιο.
Μέσα στην κατάσταση αυτή οι πολίτες ανέχονται μία χώρα που αποτελείται από καρτέλ, μία κυβέρνηση που βλέπει τη χώρα σαν εταιρεία της οικογένειας του πρωθυπουργού, ένα κράτος πρόνοιας που αποδομείται, μία παιδεία ολοένα και χειρότερη, μία παραγωγή που βαίνει μειούμενη, γιατί δεν υπάρχουν πόροι και χέρια. Στα επόμενα εκατό χρόνια ενδεχομένως να μην υπάρχει σχεδόν κανείς να πολεμήσει γι’ αυτή τη χώρα, γιατί οι έλληνες θα είναι κάτω από το 1/3 όσων είναι σήμερα.
Είναι τέτοια η κατάσταση σήμερα στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, ώστε να είναι ορατό το ενδεχόμενο είτε της ιταλοποίησης της πολιτικής ζωής με πολλά μικρά κόμματα είτε της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την άκρα δεξιά. Η αποχή σχεδόν του 60% στις Ευρωεκλογές του 2024 είναι ηχηρό μήνυμα. Όπως και η κατανομή του υπολοίπου 40% που ψήφισε 60% στα “συστημικά” κόμμματα και 40% στα “αντισυστημικά”.
Χρειάζεται πολύς κόπος ακόμη. Γιατί η ελευθερία της δράσης και της έκφρασης πλέον είναι δεδομένη. Αλλά σε έναν άλλο τύπο κοινωνίας και ανθρώπου, όπως οι σημερινοί, αυτή δεν αρκεί.
Χρειάζεται όραμα και πίστη στη συλλογικότητα. Χρειάζεται να ασχοληθούν πολλοί και σοβαροί άνθρωποι με την πολιτική. Τώρα. Η χώρα έχει δυνάμεις και πρέπει να τις χρησιμοποιήσει. Τις έχει ανάγκη. Τις έχουμε ανάγκη όλοι μας. Για να γυρίσουν τα παιδιά μας από το εξωτερικό. Για να φτιάξουμε μία Ελλάδα όπως την ονειρευόμαστε. Γιατί έχουμε δυνατότητες. Ας βγούμε μπροστά όλοι σήμερα.