Γράφει ο Ζαφειρόπουλος Ιωάννης, 25 ετών, κάτοικος Μεγάλου Ευυδρίου Φαρσάλων
Απογοήτευση, απελπισία, αγανάκτηση. Μόλις λίγες λέξεις που αποτυπώνονται σε κάθε πρόσωπο που θα συναντήσει κάποιος στην τοπική κοινότητα οπού ζω. Είμαι ο Γιάννης, ένας «τυχερός» κάτοικος του Μεγάλου Ευυδρίου Φαρσάλων έχοντας ζήσει ήδη στα 25 μου 3 καταστροφικές πλημμύρες.
Μετά το καταστροφικό πέρασμα της κακοκαιρίας «Ιανός» τον Σεπτέμβριο του 2020, η κεντρική Ελλάδα έχει πληγεί από 2 διαδοχικές καταστροφικές πλημμύρες μέσα σε μόλις 20 ημέρες. Ο πρώτος κατακλυσμός προκλήθηκε από την καταιγίδα «Daniel» στις 4 Σεπτεμβρίου, με καταρρακτώδεις βροχές που ξεπέρασαν τα 900 χιλιοστά σε ορισμένα μέρη – περισσότερο από την ετήσια βροχόπτωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα δρόμοι, σπίτια και καλλιέργειες να βυθιστούν κάτω από τα λασπόνερα, με τους κεντρικούς εθνικούς αυτοκινητόδρομους κλειστούς και τις σιδηροδρομικές υπηρεσίες να αναστέλλονται. Η δεύτερη καταστροφή, καταιγίδα «Elias», έπληξε την περιοχή στις 27 Σεπτεμβρίου, πλημμυρίζοντας χιλιάδες σπίτια, προκαλώντας διακοπές ρεύματος και ζημιές σε κρίσιμες υποδομές.
Από μικρό με θυμάμαι να κάθομαι με τους γονείς μου στο σαλόνι κοιτώντας τηλεόραση και συγκεκριμένα το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων, απορώντας πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοιου είδους καταστροφές στις χώρες του εξωτερικού. Η πιο έντονη ανάμνηση είναι μια συγκεκριμένη ερώτηση, «Μπαμπά μπορεί να γίνει κι εδώ αυτό;» και η απάντηση ήταν πάντα η ίδια, «Όχι λεβέντη μου.».
Κι ερχόμαστε στο σήμερα, μια χαζή παιδική απορία μετατράπηκε στην χειρότερη συνήθεια. Ο κάθε κάτοικος της τοπικής κοινότητας κοιμάται και ξυπνάει με την ίδια σκέψη. Μετά την κακοκαιρία «Ιανός» κυριαρχούσε η σκέψη του ΑΝ συμβεί ξανά. Πλέον, μετά το πέρασμα του «Daniel» αυτό το μεγάλο ΑΝ μεταλλάχθηκε σε ένα τεράστιο ΠΟΤΕ. Πότε θα συμβεί ξανά; Και σε τι κλίμακα; Δυστυχώς όλα αυτά θα παραμένουν αναπάντητα έως ότου μας χτυπήσει ξανά την πόρτα η μητέρα φύση. Οι μόνες «απαντήσεις» που θα ήταν εφικτό να υπάρχουν πάνω σε αυτές τις ψυχοφθόρες σκέψεις θα μπορούσαν να δοθούν με κινήσεις και εργά θωράκισης από την τοπική αυτοδιοίκηση, την περιφέρεια, την κυβέρνηση. Παρόλα αυτά επικρατεί η αφάνεια, η εγκατάλειψη, η αδιαφορία. Για άλλη μια φορά ο καθένας μας ξεχωριστά αναγκάζεται να δώσει το παρών σε αυτή την μάχη. Στεναχώρια, αϋπνία, αφαγία, εξάντληση με μόνη παρηγοριά και στήριγμα τα χέρια μας και τους ανθρώπους μας.
6 μήνες μετά, το κάθε χωριό που επλήγη από τις θεομηνίες ζει σε συνθήκες τριτοκοσμικής χώρας. Χωράφια και μηχανήματα εγκαταλελειμμένα, σπίτια παρατημένα μέσα σε τόνους λάσπης, βουνά από μπάζα όπου πέσει το βλέμμα σου, δρόμοι καλυμμένοι από χώμα ξεχνώντας την όψη της ασφάλτου, φρεάτια βουλωμένα δίχως καμία κίνηση απόφραξης.
Αναρωτώμενος λοιπόν τι φταίει για όλη αυτή την κατάντια μόνο μια απάντηση βρίσκω, ΕΛΛΑΔΑ 2024.