Γράφει ο Ανδρέας Αναγνωστόπουλος…
Σήμερα είχε μια τέλεια μέρα και έτσι αποφάσισα να πάω για ποδήλατο.
Όταν γύρισα το ρολόι μου έλεγε 40,5 χιλιόμετρα σε 1 ώρα και 56 λεπτά, μια μέση ταχύτητα 21 χιλιόμετρα ανά ώρα και κάπου στις 1600 θερμίδες πεταμένες στον δρόμο!
Όποιος τρέξει να προλάβει να πει ότι είναι πολλά τα χιλιόμετρα και είναι δύσκολο και θέλει καιρό και θέλει χρόνο, θα πω μόνο ότι μαζί μου είχα έναν φίλο μου ο οποίος έκανε ποδήλατο για δεύτερη φορά στην ζωή του!
Τα κατάφερε! Τα καταφέραμε μαζί! Κρατήσαμε έναν φυσιολογικό ρυθμό, βρήκαμε τους ιδανικούς παλμούς μας και λίγο πάνω λίγο κάτω το φέραμε εις πέρας.
Γυρίσαμε σπίτι και φάγαμε από δυο μεγάλα κομμάτια πρασόπιτα με καλαμποκάλευρο και φέτα κατσικίσια που είχα φτιάξει νωρίτερα! Απόλαυση!
Είχαμε φύγει δυο ώρες πριν και όταν γυρίσαμεείχαμε καθαρίσει το μυαλό, είχαμε «μαστιγώσει» το σώμα, είχαμε γεμίσει την ψυχή μας με αυτό το συναίσθημα που φωνάζει μέσα σου: ναι ρε φίλε το έκανες, ακόμα και αν κατεβαίνοντας από το ποδήλατο δεν μπορούσαμε να ανέβουμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας.
Η άσκηση λοιπόν φίλε μου δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι η συνταγή του γιατρού που πρέπει να εκτελέσεις για να μην πάθεις καρδιά ή για να ρίξεις το σάκχαρο και δεν είναι απαραίτητα μέσο για απώλεια βάρους.
Είναι ανάγκη, είναι φάρμακο της ψυχής, είναι τρόπος ζωής και προπάντων μέσο πρόληψης και προαγωγής την καλής μας υγείας.
Γίναμε όλοι θεατές πριν λίγο καιρό όταν στην πρώτη καραντίνα κύματα ασκούμενων γέμιζαν τα ποτάμια τους κάμπους και τα βουνά.
Σκεφτόμουν τότε που τους έβλεπα και έλεγα : αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πιο πριν μια ώρα την ημέρα να ασκηθούν, να βγούνε μια βόλτα με την οικογένειά τους, να πάνε μια βόλτα τον σκύλο τους;;; Πάντα μετά όμως απαντούσα στον εαυτό μου πως η πυξίδα τους μάλλον τους οδηγούσε προς την καφετέρια, τον κόσμο και τα μαγαζιά ή σε διαφορετική περίπτωση στον καναπέ το ντελίβερικαι την τηλεόραση!
Περίεργο ον ο άνθρωπος! Του δίνεις όλη του την ελευθερία και την διοχετεύει σε λάθος κατεύθυνση, του τη στερείς και βρίσκει στόχο!
Είχα λοιπόν στην τσέπη μου 1600 θερμίδες. Σκεφτείτε! 1600 ολόκληρες θερμίδες! Θεωρητικά για να έρθω στα ίσα μου θα μπορούσα να φάω σχεδόν 2 πίτσες και να είμαι οκ στο balance! Μπορώ λοιπόν με την άσκηση να «κερδίσω» φαγητό;;; Μπορώ να μην έχω άγχος με τις θερμίδες και με την μιζέρια του να μετράω 5 μύγδαλα και 4 αποξηραμένα;;; Μπορώ να γίνω πιο ελεύθερος στην διατροφή μου;;;
Η διατροφή μου και η άσκηση μου είναι δυο πράγματα δεμένα το ένα με το άλλο. Αγαπιούνται και ελκύονται αμφίπλευρα.
Η άσκηση ωθεί το σώμα να τραφεί σωστά και να πάρει αυτά που χρειάζεται για να το κάνει να εξέχει. Από την άλλη η διατροφή οδηγεί το σώμα να πάρει τα σωστά θρεπτικά υλικά και να χτίσει ένα σώμα άρτιο και έτοιμο να αθληθεί.
Η ελευθερία στον τρόπο διατροφής μας ακόμα και σε καταστάσεις απώλειας βάρους είναι πολύ σημαντικό πλεονέκτημα και σίγουρα αυτό θα οδηγήσει στο να μάθουμε να στεκόμαστε πιο εύκολα στα πόδια μας.
Η ευεξία λοιπόν που δημιουργεί αυτό το όλο σύμπλεγμα δεν πρέπει να έχει ημερομηνία λήξεως!
Λέω πάντα κάτι στους πελάτες μου:
«όσο περνάνε τα χρόνια πρέπει να ασκούμαστε πιο πολύ και να μειώνουμε το σωματικό μας βάρος-λίπος» και με κοιτάνε οι πιο πολλοί περίεργα.
Σίγουρα όλοι θα παραστρατήσουμε, θα τα παρατήσουμε για λίγο, θα βαρεθούμε, θα έχουμε τις μαύρες μας αλλά νικητής είναι αυτός που θα το ξεπεράσει και θα ξαναμπεί.
Νικητής είναι αυτός που δεν θα χρειαστεί δεύτερη καραντίνα για να βάλει τα αθλητικά του αλλά αυτός που δεν τα έβγαλε από την πρώτη.
Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως αύριο θα ξαναπάω!
Η διατήρηση της υγείας είναι καθήκον. Λίγοι φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει και κάτι που θα μπορούσαμε να το πούμε φυσική ηθική.
