Πάντοτε θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει: « …Αχ να’χα και γω μια μανούλα να με παίρνει αγκαλιά…». Αύτες οι λέξεις συνέχεια τροβίλιζαν το μυαλό μου. Από τότε που τις πρωτοάκουσα όταν ήμουν μικρή μέχρι και τις σπουδές μου στην ψυχολογία και τη γνωριμία μου με τη θεωρία του συναισθηματικού δεσμού. Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που της έλειπε: η μαμά της, η αγκαλιά της ή και τα δύο, η αγκαλιά της μαμάς της; Και συνέχιζα: μα γιατί να της λείπει η αγκαλιά, έχει τόσες πολλές, από τα παιδιά της, από εμάς, από τον συζυγό της. Και όμως όσες και να είχε κάμια δεν ήταν σαν εκείνη, σαν την αγκαλιά της μαμάς. Μια αγκαλιά αναντικατάστατη. Μια αγκαλιά όπου μέσα της νιώθεις αγάπη απεριόριστη, νιωθεις ασφάλεια, νιώθεις παρηγοριά και ανακούφιση, νιώθεις μοναδικός.
Η γιαγιά μου μεγάλωσε ορφανή από μαμά και μπαμπά, μέσα στον πόλεμο, στη φτώχεια και στην πείνα και παρόλες τις απειλητικές για τη ζωή της ελλείψεις, αυτό που εκείνης της έλειπε μέχρι και τον θανατό της στα 86 της χρόνια, ήταν … μια μανούλα … μια αγκαλιά. Ένα κενό που καμία άλλη αγκαλιά δεν μπόρεσε να καλύψει. Μια ανάγκη που παρέμεινε άσβηστη μέχρι τέλους. Στη φράση αυτή της γιαγιάς συμπυκνώνεται η σημασία της μητρικής αγκαλιάς για τον άνθρωπο, ανεξαρτήτου ηλικίας, από βρέφος μέχρι ηλικιωμένο. Όλοι θέλουμε μια αγκαλιά να χωρέσουμε μέσα και όχι μια οποιαδήποτε αγκαλιά, αλλά αυτή της μαμάς, γιατί αν δεν χωρέσουμε σε αυτή είναι δύσκολο να χωρέσουμε και στις υπόλοιπες.
Για το βρέφος η αγκαλιά της μητέρας του αποτελεί το κουκούλι του και το φίλτρο επαφής με τον κόσμο. Μέσα από αυτή αποκτά εικόνα του εαυτού του, εικόνα των άλλων και εικόνα του κόσμου. Η ποιότητα του συναισθηματικού δεσμού που θα αναπτύξουν οι δύο τους είναι θεμελιώδης για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του και του τρόπου σχετίζεσθαι με τους άλλους. Όσο πιο ασφαλής είναι ο δεσμός, τόσο πιο σημαντικό και αξιαγάπητο νιώθει, και τόσο πιο σίγουρο για να ανακαλύψει τον κόσμο, να αντέξει ή όχι στις δυσκολίες της ζωής. Η αγκαλιά αποτελεί έναν ασφαλή παράδεισο όπου μέσα της βρίσκει αγάπη, θαλπωρή, ανακούφιση όταν νιώθει φόβο, πόνο, μοναξιά. Πόσες φορές ο πόνος μιας πληγής, ενός τραύματος δεν καταλάγιασε μέσα σε μια αγκαλιά; Το μαρτυρά τόσο η εμπειρία μας ~ τουλάχιστον όσοι έχουν ασφαλή συναισθηματικό δεσμό~ όσο και οι έρευνες που δείχνουν την καταλάγιαση των αγχογόνων ορμονών και την αύξηση εκείνων που μας κάνουν χαρούμενους, ευτυχισμένους όταν βυθιζόμαστε μέσα στη μητρική ή μη αγκαλιά.
Η αγκαλιά, το χάδι, ο τόνος της φωνής, το βλέμμα της μάνας είναι συμπεριφορές που θα μαρτυρήσουν στο βρέφος τι σημασία έχει για εκείνη. Μέσα στο βλέμμα της αναζητά εκείνο το καθρέφτισμα που θα του δείξει ότι είναι ο κόσμος όλος και αυτό, μέσα από αυτή την επαφή θα αρχίσει να δομεί την αίσθηση του εαυτού του και την αντίληψη του για τον κόσμο. Όσο πιο ενσυναισθητικά ανταποκρίνεται η μητέρα στις ανάγκες του παιδιού της, τόσο πιο ασφαλές αισθάνεται εκείνο και τόσο πιο θετική εικόνα της υπαρξής του αποκτά. Αυτή, λοιπόν, η πρώτη σχέση, αυτή η πρώτη αγκαλιά, αυτή η πρώτη επαφή, είναι μια σχέση μοναδική, μια σχέση ζωής θα αφήσει ανεξίτηλο τυπωμα στο παιδί και θα το συντροφεύει εφόρου ζωής. Με βάση αυτό το ασυνείδητο νοητικό μοντέλο ή πιο απλά το καλούπι, θα πορευτεί και θα σχετιστεί. Θα επιτρέπει να το πλησιάζουν; Θα πλησιάζει; Θα αποφεύγει; Θα γαντζώνεται και θα φοβάται; Τι θα περιμένει από τον εαυτό του, από τους άλλους, από τη ζωή; Θα μπορέσει να αγαπήσει και να αγαπήθει;
Και όλα αυτα τα τόσο σημαντικά πράγματα για τη ζωή μας γίνονται τόσο νωρίς και εξαρτώνται, όσο πιο απλά γίνεται διατυπωμένα, από μια αγκαλιά, από την πρώτη αγκαλιά, αυτή της μαμάς. Μέσα σε αυτή την αγκαλιά δημιουργούνται τόσο κομβικές εγγραφές που είναι θεμελιώδεις για τη συνδεσή μας με τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους…
Καλέστε για ραντεβού στο 2410416933
Βουλγαροκτόνου 8Α, Λάρισα
site: www.peripsychislogos.gr
email: peripsychislogos@gmail.com
